Imaginaire Exposure (IE) is een wetenschappelijke bewezen vorm van Cognitieve Gedragstherapie (CGT) die actief en doelgericht is. IE passen we toe bij mensen die een of meer traumatische ervaring(en) hebben meegemaakt en daar in het dagelijkse leven nog last van hebben.

Imaginaire exposure of ‘blootstelling’ betekent dat de therapeut je stimuleert om nare herinneringen aan de schokkende gebeurtenis(sen) te herbeleven. Je hebt bijvoorbeeld last van flashbacks die zich zonder aanleiding opdringen, overmatig piekeren, nachtmerries, plaatsen die je het liefst vermijdt, etc. Onder begeleiding van een therapeut gaat je terug naar de herinnering van de traumatische gebeurtenis. De meeste mensen vinden dit erg vervelend en een beetje eng, en daar gaat de therapeut zorgvuldig mee om. Het opnieuw confronteren met de schokkende gebeurtenis is noodzakelijk om de herinnering te laten vervagen. De herinnering wordt in gedachten zo levendig mogelijk teruggehaald door het te vertellen alsof het in het hier en nu gebeurt.

Je praat in tegenwoordige tijd, met je ogen gesloten. De therapeut moedigt je aan om te letten op wat u in gedachten ziet, hoort, ruikt, of hoe het op je huid of in je ledematen voelt. Het is belangrijk om juist de meest nare momenten van de traumatische gebeurtenis voor de geest te halen en met de therapeut te bespreken. Het op deze manier doorwerken van die momenten helpt om herbelevingen (flashbacks), nachtmerries en andere klachten te verminderen of zelfs op te lossen. Door dit vaak te doen, wordt de gebeurtenis als het ware opnieuw beleefd, maar telkens neemt de angst en spanning af. Hierdoor voel je meer controle bij hoe je je voelt wanneer je terugdenkt aan die gebeurtenis.

Je bespreekt met de therapeut het hele verhaal van de schokkende gebeurtenis tot in detail en schrijft het eventueel op. In de meeste gevallen maakt de therapeut van iedere bijeenkomst een geluidsopname die je dagelijks beluistert

Regelmatige en langdurige blootstelling aan pijnlijke herinneringen leidt geleidelijk tot minder angst en tot bijstelling van onjuiste, ongelukkig makende gedachten over de schokkende gebeurtenis(sen). Wij gebruiken soms de term ‘uitdoving’ van de traumareacties. De behandeling wordt beëindigd wanneer dat punt bereikt is.